شرکت‌های بزرگ بیمه در دنیا با افزایش شهرت و اقبال به پول‌های رمز گذاری شده، به این پدیده نسبتا جدید به چشم یک فرصت تازه فرصتی برای ارائه پوشش سرقت نگاه می‌کنند.
هنوز شرکت‌هایی که به طور مستقیم به بیمه سرقت پول‌های رمزگذاری شده، ورود پیدا کرده‌اند چندان زیاد نیست و فقط می‌توان از شرکت‌هایی مانند “اکسل کاتلین”، “چاب” و “میتسو سومیتومو” نام برد. دیگر شرکت‌های بیمه به دنبال پوشش سرقت برای شرکت‌هایی هستند که واحدهای پولی دیجیتالی مانند بیت کوین و اثریوم را که بین طرف‌های ناشناخته معامله می‌شود، مدیریت می کنند.
در حالی که این محصولات، توجه کمتری را به خود جذب کرده‌اند، ظهور این محصولات بیمه‌ای که به دنیای پول رمزگذاری شده پیوند خورده‌است، گامی مهم در سطوح بالا برای صنعت بیمه محسوب می‌شود.
کسب و کارهای اینترنتی حتی به شرط برقراری مسیر ارتباطی امن، می‌توانند بسیار پرهزینه باشند اما کارشناسان بیمه، هزینه نبود پوشش بیمه در برابر حوادث مجازی را بسیار بیشتر از هزینه بیمه می‌دانند.
این نوع بیمه که آن را “بیمه سایبری” می‌نامند از حدود دو سال پیش در کشور ما مطرح شده است ولی هنوز در موثر بودن آن میان بیمه‌گران تردید وجود دارد؛ بعضی آن را یک ضرورت برای سازمان‌ها می‌بینند و عده‌ای یک محصول اضافی با قیمت بالا.
همین تردیدها باعث شده در حال حاضر در ایران، پوشش خاصی به صورت جامع در این حوزه ارائه نشود گرچه از این واقعیت هم نباید غافل شد که نبود اطلاعات و دانش فنی کافی در این زمینه، علتی غیرقابل اغماض در پا نگرفتن این محصول بیمه‌ای است.
عمده پوشش‌های بیمه‌ای را در فضای سایبری می توان در سه بخش خسارات مالی، سرقت اطلاعات صنعتی و فردی دسته‌بندی کرد؛ پوشش بیمه ای شخص ثالث مانند اخاذی در فضای سایبری و کلاهبرداری در زمان انتقال پول الکترونیکی، پوشش بیمه مسئولیت شخص ثالث مانند ویروسی شدن سیستم‌ها و دزدیده شدن کارت‌های اعتباری و تجاری، بیمه استثنائات مانند کلاهبرداری از سوی شرکت ارائه‌دهنده خدمات الکترونیک.
