بررسی دقیق هزینه‌های بانک‌ها به ازای هر تراکنش الکترونیک نشان می‌دهد در برخی بانک‌ها، نه تنها تلاش و سرمایه‌گذاری برای نصب کارتخوان‌های بیشتر توجیه اقتصادی ندارد بلکه این بانک‌ها باید به شرکت‌های پی‌اس‌پی طرف قرارداد خود تأکید کنند تا کارتخوان‌های کم‌تراکنشی که حساب پذیرنده آن کارتخوان در همان بانک قرار دارد، را نیز هر چه زودتر جمع آوری کنند.

سازوکار نادرستی که در کشور ما برای تخصیص دستگاه‌های کارتخوان وجود دارد، باعث شده تا از این دستگاه‌ها به عنوان ابزار تشویق اصناف یا دیگر دارندگان نقدینگی برای سپرده‌گذاری یا حفظ سپرده در شعب بانک‌ها استفاده ‌شود. بانک علاوه بر اجاره دستگاه کارتخوان، بسته به نوع تراکنشی که توسط  کارت‌های بانکی  بر روی آن کارتخوان انجام شود، کارمزد پرداخت می‌کند؛ کارمزد پذیرندگی تراکنش خرید به طور کامل توسط بانک پذیرنده، کارمزد تراکنش‌های پرداخت قبض و خرید شارژ توسط بانک صادرکننده کارت پرداخت می‌شود.

به عبارت دیگر بانکی که حساب پذیرنده کارتخوان در آن قرار دارد به ازای هر تراکنش خریدی که روی کارتخوان متصل به حساب در آن بانک انجام‌می‌شود باید حداقل دو هزینه مجزا پرداخت کند؛ اجاره دستگاه کارتخوان به شرکت پی‌اس‌پی وکارمزد تراکنش. به این هزینه‌ها در اغلب اوقات باید سود حداقل ده درصدی سپرده روزشمار را هم اضافه کرد.

با این حساب بانکی که این هزینه‌های کارتخوان را پرداخت می‌کند باید مابه‌ازای قابل قبولی از رسوب یا مانده حساب پذیرنده‌ کسب کند تا این هزینه‌ها را توجیه کند.

علاقه و اصرار بانک‌ها بر نصب هر چه بیشتر دستگاه‌های کارتخوان توسط شرکت‌های پی‌اس‌پی طرف قراردادشان این تصور را ایجاد کرده بود که  سودآوری ناشی از جذب مانده بیشتر در ازای هزینه‌های انجام شده برای نصب کارتخوان کفایت لازم را دارد  اما  نتایج بررسی‌های منتشرشده توسط شاپرک ، این تصور را تا حدود زیادی با تردید مواجه کرده‌است.

هزینه هر ۱۰ هزار تومان تراکنش چقدر است؟

شاخصی که شاپرک برای ارائه این اطلاعات انتخاب کرده، شاخص “میزان کارمزد پرداخت شده بانک پذیرنده به ازای هر ۱۰۰ هزارریال مبلغ تراکنش پذیرش‌شده” است.

 همانطور که گفته شد کارمزد پرداختی، تنها هزینه‌ای نیست که بانک پذیرنده متقبل می‌شود؛ این بانک در ازای نصب هر ابزار کارتخوان فروشگاهی، مبلغی را نیز به عنوان اجاره‌بها و پرستاری ابزار کارتخوان به شرکت پی‌اس‌پی پرداخت می‌کند. این مبلغ به ازای ابزارهای مختلف متفاوت است اما به طور متوسط اجاره هر دستگاه ۳۰۰ هزار ریال در ماه درنظر گرفته شده‌است.

به طور متوسط کل بانک‌ها مبلغ جمع کل اجاره و کارمزد پرداختی ۲۶۵٫۷ ریال به ازای هر صدهزار ریال مبلغ پذیرش شده پرداخت کرده‌اند. از میان ۳۳ بانک کشور ۱۶ بانک یعنی تقریبا نیمی از آن‌ها هزینه‌ای بیشتر از این متوسط بابت هر ۱۰ هزار تومان بابت هز تراکنش پرداخت‌می‌کنند.

بانک سرمایه با پرداخت ۱۱۳ ریال هزینه بابت کارمزد و اجاره، کمترین هزینه را به ازای جذب هر صدهزار ریال مبلغ پذیرندگان و بانک حکمت‌ایرانیان با ۷۴۵ ریال هزینه بابت کارمزد و اجاره، بیشترین هزینه را به ازای جذب هر صدهزار ریال مبلغ پذیرندگان پرداخته است.

بانک پارسیان تا اردیبهشت ماه گذشته، با پرداخت ۷۱۷٫۵ ریال، رکوددار بیشترین هزینه برای هر ۱۰ هزار تومان بود.

طبق مصوبه شورای پول‌واعتبار به شبکه بانکی، نرخ سود سپرده‌های کوتاه مدت که رسوبی زیر یک ماه داشته‌باشند، ده درصد تعیین شده‌است. بنابراین برای درک ارزش اعداد یاد شده، کافی است توجه شود که میزان سود ماهانه ناشی از سپرده گذاری یکصد هزار ریال با نرخ ۱۰ درصد، مبلغ ۸۳۳ ریال است. به عبارت دیگر پرداخت متوسط ۲۶۵٫۷ ریال به ازای هر یکصدهزار ریال علاوه بر اینکه پرداخت سودی ده درصدی را برای بانک دارد، ۳ درصد هم بابت هزینه تراکنش باید توسط بانک پرداخت شود. اگر رسوب پول بیش از یک ماه باشد بسته به مدت زمان رسوب، علاوه بر نرخ سود سپرده مدت‌دار، باز هم بانک ۳ درصد هزینه بابت انجام تراکنش متحمل می‌شود.

همان طور که مشاهده می‌شود، مبلغ اجاره ابزار کارتخوان در اقتصادی بودن صنعت پرداخت برای بانک‌ها بسیار مهم است؛ جمع این هزینه باید نسبت به رسوبی که بانک از موجودی پذیرندگان بدست می‌آورد، توجیه پذیر باشد. در صورتی‌که بانک موفق به جذب رسوبی بیشتر از این مبلغ به ازای هر صدهزار ریال نشود، کاربرد ابزار کارتخوان فروشگاهی برای بانک کارا و اثربخش نخواهد بود. بعلاوه مبلغ اجاره، نحوه بازاریابی بانک‌ها و شرکت‌های پی‌اس‌پی اهمیت دو چندانی می‌یابد. انتخاب پذیرندگان اثربخش به معنی انتخاب پذیرندگانی که از  موجودی کافی برای تامین رسوب مورد نظر بانک برخوردار هستند به عاملی مهم در سودپذیر بودن ابزار پرداخت برای بانک تبدیل می‌شود.